ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ေသာ..

က်ြန္ေတာ့္အေမ..ေနမေကာင္းၿဖစ္ေနပါတယ္။က်ြန္ေတာ္ကေတာ့သူ႔ေဘးမွာ..ကြန္ၿပဴတာတလံုးနဲ႔
အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့ပါတယ္။အေမဟာ..တခါတရံ..မွိန္းေနတတ္သလို..တခါတရံက်ေတာ့နိဳးေနတတ္တာမ်ားပါတယ္။

သူနိဳးလာရင္လမ္းအနည္းငယ္ေလွ်ာက္တတ္တာကလြဲလို႔မ်ားေသာအားၿဖင့္အိပ္ယာထဲမွာတိတ္တိတ္ဆိတ္ေလး
မ်က္လံုးေလးဖြင့္ကာလွဲေနတတ္ပါတယ္။တခါတေလက်ေတာ့လဲ...“အိမ္မက္မေကာင္းဘူး၊ေနရထိုင္ရတာမအီမသာ
နဲ႔..အင္း...ငယ္တုန္းကအေၾကာင္းေတြသတိရတယ္”စသၿဖင့္ညည္းတတ္ပါတယ္။အဲဒီခါမွာ..က်ြန္ေတာ္က..
“ဘာေတြေရွာက္ေတြးေနတာလဲ..ေနေကာင္းဖို႔စဥ္းစားမယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး”ေဟာက္မိတတ္ပါတယ္။
အဲလိုက်ေတာ့လဲ..သူဘာမွၿပန္မေၿပာရွာပါဘူး။သူညည္းတိုင္းလဲက်ြန္ေတာ္..ေဟာက္တတ္ပါတယ္။
တေန႔..က်ြန္ေတာ့္အနား..ကပ္လာၿပီး...



“သား...တေနကုန္၊ကြန္ၿပဴတာေရွ႔မွာဘာလုပ္ေနတာလဲဟင္..မေမာဘူးလား”လို႔ေလေအးေလးနဲ႔ေမးပါတယ္။
က်ြန္ေတာ္လဲဘာရယ္မဟုတ္စိတ္တိုသြားၿပီး...


“စကားေၿပာေနတာ”လို႔..ေဘာက္ဆတ္ဆတ္နဲ႔။။ၿပန္ေၿဖလိုက္တယ္..


“စကားေၿပာေနတာ..!!ဘယ္သူနဲ႔တုန္း..သားရယ္?”လို႔အင္မတန္အေတြးရက်ပ္သြားသလို..ၿပန္ေမးပါတယ္။


”ပ်င္းလို႔ေလ..ေတြ႔တဲ့သူေတြနဲ႔ေပါ့....”

“ေအာ္..”

အေမဟာ...တစံုတခုအေတြးနက္သြားသလို..အိပ္ယာထဲၿပန္လွဲေနပါတယ္။က်ြန္ေတာ္ကေတာ့..အေပါင္းသင္း
ေတြနဲ႔ဆက္လက္စကားေၿပာေနခဲ့ပါတယ္။ခဏေန...က်ေတာ့အေမ့ကိုက်ြန္္ေတာ္..တခ်က္လွမ္းၾကည့္မိေတာ့
မ်က္ႏွာက်က္ကိုေငးေနတာေတြ႔ရပါတယ္။..ရုတ္ခ်ဥ္း..က်ြန္ေတာ္စိတ္ေပ်ာ့သြားၿပီး၊စိတ္မေကာင္းၿဖစ္သြားပါတယ္။
တကယ္တမ္းေတာ့..က်ြန္ေတာ္ဟာ....အေမ့ကိုၿပဳစုဖို႔ေရာက္ေနတာပါ။..ေဆးမွန္မွန္တိုက္တာကလြဲလို႔..က်ြန္ေတာ္
လုပ္ေပးခဲ့တာ..ဘာရွိေသးလို႔လဲ? အမွန္ကေတာ့..သူ႔ဒီေရာဂါဟာ..က်ြန္ေတာ့္ကိုေမြးၿပီးတဲ့ေနာက္ရလာတာပါ။
ဒီေရာဂါနဲ႔..သူႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္..။ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔..က်ြန္ေတာ္တို႔ေတြကလဲ..ေရာဂါသည္ရယ္လို႔
ဂရုမစိုက္ခဲ့တာလဲၾကာပါၿပီ။..ဒီႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ..သူပိုၿပီးေနမေကာင္းၿဖစ္လာပါတယ္။ေရာဂါအသစ္ေတြလဲ
တိုးလာပါတယ္။ဒါေပမယ့္..အိမ္မႈကိစၥေတြကိုသူခ်ည္းပဲ..တကုပ္ကုပ္နဲ႔ဒိုင္ခံလုပ္ခဲ့ရွာပါတယ္။ဘယ္သူကမွမကူ
ညီ ၾကသလို..ကူညီဖို႔လဲမေတြးခဲ့ၾကပါဘူး။ခု..တေခါက္..သူေနမေကာင္းၿဖစ္ရတာကလဲ.သူ႔ေဆာင္းတြင္းအေႏြး
ထည္ေလးကို(ေလ်ွာ္ေပးမယ္သူမရွိလို႔)ေလွ်ာ္ရာကေနနဲ႕..ၿခံရွင္းရာကေန..စၿဖစ္တာပါ..။
သူေနမေကာင္းၿဖစ္ေတာ့လဲ.................


“ဘာလို႔ေနေကာင္းေအာင္မေနတာလဲ...လုပ္မယ့္သူမရွိတာက်ေနတာပဲ၊
အလကား..က်ြန္ေတာ္တို႔မွာအလုပ္ပိုတယ္... ”

က်ြန္ေတာ္တု႔ိေတြ၀ုိင္းဆူ၊၀ိုင္းေၿပာၾကပါတယ္။ၾကာေနက်မို႔ၿပန္လဲမေၿပာရွာပါဘူး။သူမွာတကယ္ပဲ
အၿပစ္ရွိေနသလိုၿငိမ္ေနပါတယ္။..........အေမ...တကယ္ေကာမွားလို႔လား.....။ က်ြန္ေတာ့္ကြန္ၿပဴတာပိတ္ၿပီး
ေရေႏြးၾကမ္းတခြက္ခပ္ကာအေမ့ကိုကမ္းေတာ့..အေမက..

“ကြန္ၿပဴတာသံုးေနရတာ..မ်က္ရိုးကိုက္လိမ့္မယ္..”


“လာ..သား..ေမေမ့နားကို..”

“မ်က္လံုးမွိတ္ၿပီးခဏေမွးေနလိုက္..သားလဲအေမာေၿပသြားလိမ့္မယ္”

အေမ့အလိုက်..စကားနားေထာင္ၿပီးက်ြန္ေတာ္သူ႔နေဘးမွာေကြးေကြးေလးလွဲေနလိုက္ပါတယ္။
အေမက..ေစာင္တထည္ယူလာၿပီး“ေအးတယ္သားေရၿခံုထား..ဖ်ားေနလိမ့္မယ္”လိုေအးေအးေလး
ေၿပာလာပါတယ္..။

အဲဒီမွာ..က်ြန္ေတာ္က“အေမငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြၿပန္ေၿပာၿပပါလား..ဟင္”လို႔ေတာင္းဆိုေတာ့
မေမ်ွာ္လင့္ဘူးထင္ပါတယ္....မ်က္ရည္ေတြ၀ဲၿပီး...

ေကာင္းၿပီသားေရ...ေၿပာၿပမယ္ေနာ္ဆိုၿပီး..အသံခ်ိဳေအးေအးေမြွးမ်မ်ေလးနဲ႔စေၿပာၿပပါတယ္...

က်ြန္ေတာ္ေလအေမ့ရင္ခြင္ထဲမွာ..ခေလးေလးၿပန္ၿဖစ္လို႔၊လံုၿခံဳလိုက္တာမေၿပာပါနဲ႔ဗ်ာ.....
ဒီခံစားမွဳမ်ိဳး..က်ြန္ေတာ္လ်စ္လ်ဳရႈခဲ့တာဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာခဲ့ၿပီလဲ...
ဘယ္ေလာက္ထိရေနအံုးမွာလဲ....ေတြးေနမိတယ္..။


ref;Tsui Wong(မူရင္းစာေရးသူ : တရုပ္စာေရးဆရာ ရွီ၀မ္)